Silencio

Het genre van de coöperatieve spellen is ruim twintig jaar na het verschijnen van het klassieke In de Ban van de Ring echt volwassen geworden. Een van de dingen waar je dat aan kunt zien is dat het steeds lastiger wordt om iets nieuws te bedenken. Hanabi was een van de eerste spellen die communicatie tussen de spelers aan banden legde. Later volgenden het passief-agressieve Magic Maze, het mystieke The Mind en dit jaar ook alweer twee spellen waarbij iedereen zijn mond moet houden: na Tranquility, nu Silencio.

De naam van het spel laat er geen misverstand over bestaan. De spelers moeten in absolute stilte het spel spelen, zonder overleg. Zelfs het kiezen van de startspeler moet ‘spontaan’ gebeuren. Heeft iemand de rol eenmaal geclaimd, dan leggen de spelers een voor een kaarten aan verschillende rijen, voor elk van de vier kleuren een.

Net als bij de eerder genoemde spellen moeten de kaarten oplopend gespeeld worden. Als een kaart op tafel ligt, kunnen lagere kaarten niet meer gespeeld worden. Het liefst speel je kaarten dus direct opvolgend. Maar als je dat doet activeer je een ‘donker’ effect dat meestal negatief is. De volgende speler moet dan bijvoorbeeld een willekeurige kaart spelen, of per se een groene. Ontstaat er wel een gat, bijvoorbeeld doordat je de 4 speelt na de 2, dan activeert dit een ‘licht’ effect, dat juist positief is.

Als je geen kaart kunt spelen moet je passen. Het spel eindigt als alle spelers gepast hebben. Net als bij Hanabi is er in Silencio niet echt sprake van winnen of verliezen. Hoe minder kaarten je met z’n allen overhoudt, des te beter de score. Met wat varianten is de moeilijkheidsgraad prima aan te passen.

…en de waardering

Het meest in het oog loopt de vormgeving van Silencio. Het doosje is compact, maar de paarse kat valt direct op. Ook de kaarten zijn kleurrijk vormgegeven met gedetailleerde en fraaie illustraties. Het spelverloop is minder opmerkelijk. Het gezamenlijk op volgorde kaarten uitspelen is inmiddels een overbekend idee. Silencio zoekt de variatie in de speciale effecten die optreden als een kaart gespeeld wordt. Een interessant gegeven, maar het haalt ook een beetje de vaart uit het spel. Het duurt wel een paar potjes totdat je alle acht effecten goed onder de knie hebt. Lastig in een samenwerkingsspel waarbij je niet mag communiceren. Denk je net een slimme kaart gespeeld te hebben die een bepaald effect activeert, blijkt de speler na je de regels niet helemaal paraat te hebben en mist zo de kans voor open doel.

Al met al is Silencio slim bedacht en best leuk om te spelen, maar de hoeveelheid kleine regeltjes is net iets teveel van het goede. In dit genre zul je sneller voor een eleganter alternatief kiezen.