Gespeeld: augustus 2024 (Peter Hein)

Aan de horizon is Spiel al zichtbaar, en dat betekent: nieuwe spellen. De maanden ervoor speel ik daardoor vaak minder nieuws, maar voor de afgelopen maand gold dat zeker niet. Ik leerde zeven nieuwe spellen kennen, sommige daarvan kwamen zelfs meerdere keren op tafel.

Met afstand het leukste spel was Cascadero. Ik heb hier al talloze malen mijn waardering voor Reiner Knizia als spelauteur geuit, en Cascadero is weer een fraai voorbeeld van de reden daarvoor. Alles aan dit spel ademt Knizia, op een goede manier. Het past naadloos in het rijtje go-achtige spellen waarbij spelers om beurten een tegel of figuur op het bord plaatsen, waaruit iedere keer weer een spannend spelverloop ontstaat. Eufraat en Tigris, Heersers der Woestijn, Genius en Babylonia zijn schitterende spellen in dat genre en Cascadero doet er niet voor onder. De meeste daarvan gaan alweer een paar decennia mee, maar Cascadero voelt op geen enkele manier gedateerd of ouderwets. Met losse puntensporen is er voortdurende strijd om allerlei voordeeltjes, net als die om bepaalde doelen die maar door één speler geclaimd kunnen worden. Cascadero is dus geen solistische optimalisatiepuzzel, maar een dynamisch en interactief spel waarbij je vanaf de eerste beurt je tegenstanders scherp in de gaten moet houden en na moet denken welke strijd je wel en niet aangaat. Een absolute aanrader dus.

De rest behandel ik weer in alfabetische volgorde.

Botanik is alweer een paar jaartjes oud en is een spel in de reeks tweepersoonsspellen van Space Cowboys. Daar zitten met Jaipur, Splendor Duel en Marabunta een paar mooie pareltjes tussen. Botanik is, net als Marabunta, niet zo bekend als die eerste twee en net als bij Marabunta is dat volledig onterecht. Wat een verrassend leuk spelletje is dit! Beide spelers verzamelen tegels om in hun netwerk aan te leggen om punten te scoren, maar de manier waarop je de tegels verdeelt is origineel gevonden en geeft veel mogelijkheden tot slim spelen (en soms jammerlijke pech). Ook de vormgeving is verre van alledaags en geeft het spel een oorspronkelijk gevoel. Ik speelde het bij Roger, en zie dit nog wel in mijn collectie opduiken.

Over bijzondere spellen gesproken: Dandelions kan er ook wat van. Het spelersaantal van twee of drie is al apart, en het spelverloop ook. Aan het begin van het spel gooit iedereen 1024 dobbelstenen (of iets minder, ik weet het niet meer precies) en kiest in de beurt een dobbelsteen om met de eigen pion zoveel stapjes te lopen over een kringetje van vijf tegels. Op de tegel waar je landt laat je de dobbelsteen achter. Liggen daar al dobbelstenen met dezelfde waarde, dan moet je ze verplaatsen naar een naburige tegel. Dat geeft een onvoorspelbaar en soms chaotisch spelverloop, maar naarmate het spel het einde nadert heb je steeds meer informatie om tactisch te spelen. Deze zou ik ook nog wel eens vaker willen doen.

Gohut is een tweepersoonsspel met een duistere vormgeving. Het is gebaseerd op een boek dat in Spanje een bestseller was, maar daarbuiten niet zo bekend. Beide spelers trekken er met hun troepen op uit om het monster Gohut te verslaan, maar kunnen onderweg ook elkaars soldaten onder vuur nemen. Je wint als je als eerste drie keer het monster hebt geraakt, maar als het spel voortijdig eindigt win je als je het monster vaker hebt geraakt dan de tegenstander en anders als je minder troepen bent verloren. Aan het begin vond ik het een wat moeizaam en tam spel. Ik ging maar rechtstreeks voor het monster en was weinig bezig met wat mijn tegenstander deed. Ik had dus al snel twee klappen uitgedeeld, versus nul voor Roger. Ik dacht dus dat ik op rozen zat, tot mijn opmars stokte en Roger ook twee tikken uitdeelde. Toen werd het ineens een kat- en muisspel waarbij we vooral op elkaar loerden. In de poging het monster een derde keer te raken wist Roger mijn zesde krijger neer te halen en ging hij er toch met de winst vandoor. Ik bleef het vrij ongrijpbaar vinden, maar door de verrassend interessante tweede helft van het spel zou ik het nog wel eens willen doen. Het is in ieder geval op geen enkele manier een doorsnee spel.

Volgens mij zijn er al heel veel Perudo-achtige blufspellen, en Schrödingers katten is een van de nieuwste toevoegingen. Aan de recensie van Dagmar heb ik weinig toe te voegen. Ik heb Perudo inmiddels voor de rest van mijn leven genoeg gespeeld, en doe het eigenlijk alleen nog als kort tussendoortje als andere mensen het echt heel graag willen spelen. Deze kwantumvariant verandert daar weinig aan. De toevoeging van het bordje waar je makkelijk het opbieden kunt bijhouden vond ik dan weer wel een waardevolle toevoeging.

Tiger & Dragon is een spel van de Japanse uitgever Oink dat eens niet in zo’n lekker compact doosje zit. Die grote plastic speelstenen, formaat mahjongstenen, zorgen daar wel voor. In zekere zin is Tiger & Dragon een soort ‘ladderspel’, waarbij iedereen probeert als eerste alle stenen uit te spelen. De startspeler speelt een steen, waarna de rest met de klok mee de kans krijgt een steen van dezelfde waarde te spelen. Die speler wordt dan de volgende startspeler, enzovoort. Omdat er elke ronde een tegel niet gebruikt wordt, kun je niet precies uittellen welke stegen de andere spelers hebben en blijft het vaak spannend of je een steen onbetwist kun spelen of niet. Dat zorgt ook wel voor aardig wat onvoorspelbaarheid, waardoor je soms het gevoel hebt maar beperkt controle te hebben. En hoewel ik het verder met plezier speelde, liet dat een beetje een onbestemd gevoel achter.

Tiletum is een spel van Daniele Tascini en Simone Luciani, twee leden van de productieve Italiaanse familie van Stefan Feld. Dat betekent doorgaans solistische optimalisatiespellen zonder duidelijk kernidee. Dit was de eerste keer dat ik Tiletum speelde, maar toch voelde dat niet helemaal zo. Tiletum is namelijk zo’n beetje hetzelfde spel als bijvoorbeeld Newton of Darwin’s Journey, waarvan Tascini ook coauteur was: een centraal bord waar je rondloopt voor bonussen en punten, diverse sporen waar je vooruitgaat voor bonussen en punten, en een persoonlijk bord waar je dingetjes verzamelt of juist vrijspeelt voor bonussen en punten, enzovoort. Het zijn allemaal goed doordachte optimalisatiepuzzels met leuke ideeën die plezierig wegspelen. Ik vermaak me er ook best mee, maar echt warme gevoelens krijg ik niet. Ik heb bij al die spellen het idee dat de eerste paar spelletjes wel leuk zijn om het spelsysteem te doorgronden, maar dat je er vrij snel op uitgekeken raakt omdat de variatie beperkt is en de bescheiden interactie ook niet voor een extra laag zorgt. Voor dit soort spellen is de term ‘just another soulless euro‘ bedacht.