Robot Master

Het spel …

In zijn spellen laat Reiner Knizia vaak zijn achtergrond als gepromoveerd wiskundige zien. Getallen spelen een belangrijke rol, maar zijn altijd op elegante wijze verweven in het spel. Geen taaie rekenpartijen, maar soepele risicoafwegingen en resourcemanagement.

Dat zien we ook terug in Robot Master, een spel zo eenvoudig dat je je afvraagt waarom het niet eerder bedacht is. Om beurten leggen de spelers kaarten neer in een raster van uiteindelijk vijf bij vijf kaarten; bij het begin wordt een willekeurige kaart neergelegd die het middelpunt van het raster vormt.

De kaarten hebben een waarde van 1 tot 5. De ene speler telt de waarde van de kaarten in de kolommen bij elkaar op, de andere die in de rijen. Een enkele kaart levert simpelweg de waarde op. Twee dezelfde kaarten in een rij of kolom leveren het tienvoud op. Drie dezelfde kaarten zijn altijd honderd punten waar, ongeacht de waarde van de kaart.

Voor beide spelers geldt dat hun eindscore de waarde is van de minst waardevolle rij of kolom, een idee dat we kennen uit andere spellen van Knizia zoals Eufraat en Tigris of Genius. Het spel eindigt als de laatste kaart is gelegd, of als duidelijk is dat de ene speler zijn laagste score niet meer boven de laagste score van de andere speler kan krijgen.

… en de waardering

Robot Master is weer zo’n simpel maar ingenieus spelletje van Knizia. Wel een stuk minder ingenieus dan pareltjes als Genius of Lost Cities, maar prikkelend genoeg om met enige regelmaat te spelen. In de regels staan twee varianten. In de ene trekken beide spelers twaalf kaarten, waar ze het hele spel mee moeten doen. In de andere begin je met vijf kaarten en trek je telkens eentje bij nadat je een kaart gespeeld hebt. Mijn voorkeur gaat uit naar de laatste, omdat er dan net wat meer spanning en risicomanagement bij komt kijken. In dat geval is Robot Master een prima spelletje voor tussendoor, in een compact blikken doosje.