Khan

Het spel …

In 2010 begon White Goblin Games serieus met het uitgeven van eigen spellen, waarvan Khan tot de eerste behoorde. De setting is de tijd van de Mongoolse overheersing van China, met Dhengiz Khan als een van de bekendste veroveraars.

Als je nu denkt met een stevig veroveringsspel te maken hebt moet je teleur- dan wel geruststellen. Khain is een erg abstract spel, waarbij spelers door het neerleggen van fiches (‘yurts’) gebieden proberen te claimen.

Het speelveld bestaat uit verschillende gebieden, waar een (gele?) rivier doorheen stroomt. Verspreid over het veld staan de acht leiders van verschillende volkeren. Een speler die aan de beurt is draait eerst een kaart van de stapel om, waarna hij de op die kaart afgebeelde leider in een aangewezen richting verplaatst. Op het vrijgekomen veld legt hij een neutrale yurt. Daarna mag hij twee acties uitvoeren: een leider verplaatsen (en een neutrale yurt neerleggen), een eigen yurt neerleggen of een gebied claimen. Wil je een gebied claimen, dan pak je een van de kartonnen tetrisvormige tegels en legt deze op een groepje aangrenzende yurts, waarvan minstens een van jou moet zijn en niemand anders meer yurts mag hebben dan jij. Heb jij meer yurts dan de rest dan is de tegel voor jou, anders deel je de punten. Zo kun je neutrale yurts gebruiken om een gebied te claimen en met een beetje geluk andermans yurts elimineren.

Nadat een leider vijf keer is verplaatst gaat hij van het bord. Als er vijf leiders van het bord zijn gehaald gaat het spel de eindfase in. Spelers mogen nu alleen nog maar gebieden claimen en geen nieuwe yurts neerleggen. Als niemand meer een gebied kan claimen worden de punten geteld. De spelers tellen de waarde van de door hen geclaimde gebieden en de spelers met de grootste aaneengesloten gebieden krijgen nog een mooie bonus. De speler met de meeste punten wint.

… en de waardering

Khan is in de basis een eenvoudig positiespelletje, zij het met hier en daar wat kleine en ongemakkelijke regeltjes. Het speelt erg vlot en daardoor opportunistisch. Omdat andere spelers je plannen makkelijk in de war kunnen schoppen is het lastig om over meer dan twee beurten heen te plannen en is het vaak pakken wat je pakken kunt. Het geluk van het trekken van de juiste gebiedskaarten speelt daar soms een nadrukkelijke rol.

Afgezien daarvan is er weinig op Khan aan te merken, maar er is helaas ook weinig dat voor Khan pleit. Er zit weinig bijzonders of geïnspireerds aan. Het is best aardig, ik zal een potje niet snel weigeren, maar nu ik het een paar keer gespeeld heb zal ik het niet zelf voorstellen. Khan is zo’n onopmerkelijk spel dat het eigenlijk niet eens de kwalificatie ‘best OK’ verdient.