Ik denk dat de meeste mensen meteen aan de film Avatar denken als ze de doos van Iquazú zien. (niet te verwarren met het 999 games spel Iguazu met een g uit 2004). Als je de doos ziet verwacht je spektakel op tafel. En wat betreft het spelmateriaal klopt dat ook helemaal. Je bouwt op je tafel een prachtige waterval waar het Inox-volk edelstenen in gaat verstoppen om te voorkomen dat ze gestolen worden door de gemene Rhujas. Maar als je even verder kijkt, zie je dat Iquazú eigenlijk een heel abstract spelletje is.
In Iquazú leggen de spelers edelstenen in een raster neer en hiermee scoor je punten. Om een steen te mogen plaatsen moet je de juiste handkaarten (kleur en aantal) afleggen. In je beurt mag je óf vier nieuwe handkaarten trekken (met een handlimiet van 10 kaarten) óf een edelsteen leggen ( en daarvoor lever je één kaart voor de eerste kolom, twee voor de tweede kolom, etc. in, in de juiste kleur). Eén van de speler plaatst daarnaast ook nog een (houten) waterdruppel in zijn beurt op de bovenste vrije plaats in de meest linker kolom.
Zodra de eerste kolom vol is, wordt een waardering uitgevoerd. Eerst wordt dan de kolom gewaardeerd. De speler die de meeste edelstenen in die kolom heeft geplaatst, krijgt het puntenaantal dat onder aan de kolom staat afgebeeld. Als er meerdere spelers de meeste edelstenen hebben geplaatst, dan wint de speler die de laagst geplaatste steen heeft. Daarna wordt elke rij gewaardeerd. Aan het eind van elke rij ligt een fiche dat extra punten, handkaarten of andere voordeeltjes oplevert. De speler die de meeste edelstenen in een rij heeft wint het fiche. De tiebreaker is hier wie een edelsteen in de meest rechter kolom heeft geplaatst en als ook dat nog een gelijkstand op levert wordt er gekeken naar wie de onderste edelsteen heeft geplaatst.
Nadat een kolom is geplaatst, schuift de waterval een stukje verder waardoor de zojuist gewaardeerde kolom achter het water verdwijnt en een nieuwe kolom verschijnt met nieuwe fiches. Dit verschuiven doe je een centraal stuk met een opening een stapje naar rechts te schuiven. Hierdoor verschuif je een kartonnen strook (met waterval afbeelding) van het bord af en die schuif je links weer in het bord. Je ziet de opening in de waterval dus echt van ronde na ronde verschuiven en de gespeelde edelstenen verdwijnen echt achter de waterval.
Na de negende waardering is het spel afgelopen. Wie dan de meeste punten heeft verzameld, wint het spel.
…en de waardering
Iquazú ziet er echt fantastisch mooi uit: mooie afbeeldingen, glimmende edelstenen en als klap op de vuurpijl de prachtige waterval die langzaam verschuift. Als je dit op tafel legt, dan weet ik zeker dat mensen die langs lopen even komen kijken wat je aan het doen bent. Het spel zelf is wat minder spectaculair. Iquazu is een toegankelijk abstract spelletje. De regels zijn eenvoudig en het spel speelt lekker vlot weg. Maar gelukkig is het geen spel dat je gedachteloos kan spelen, het loont om een beetje voor uit te denken en zo in te schatten of een edelsteen nog wel de kans loopt om punten of fiches op te leveren. Ik vind Iquazú daardoor een prima familiespel, voor verwende veelspelers is het denk ik net te licht (al is het prima geschikt om als snelle spellensnack te spelen).
Auteur: Michael Feldkötter Uitgever: Haba, 2017 Aantal spelers: 2-4 Leeftijd: vanaf 8 jaar Speelduur: 30-45 minuten Prijs: circa 35 euro
Geplaatst door 
