Going, Going, Gone!

Het spel …

Scott Nicholson is een nogal excentrieke Amerikaanse professor die zich bezig houdt met spellen als onderzoeksvoorwerp, maar daarnaast ook op beurzen en festivals bijbeunt door mensen te schminken en drumsessies te organiseren. Hij heeft ook nog twee spellen ontwerpen, waarvan de laatste Going, Going, Gone! is. Hij heeft dit spel ontwerpen omdat hij een spel wilde maken dat als het in een publieke ruimte gespeeld wordt andere mensen zou lokken om mee te doen omdat het uitstraalt dat het spel spelen leuk is (of te wel: geen spel waar mensen met serieuze gezichten in gedachten verzonken zitten te staren naar een bord, zonder met elkaar te praten). En daarnaast wilde hij een veilingspel maken waar mensen ervaren dat je in een veiling zo meegesleurd kan worden dat je meer biedt dan je rationeel zou hebben moeten doen.

Going, Going, Gone! is een veilingspel waarin speler in zeven veilingrondes hun slag moeten slaan. Tijdens de veiling worden voorwerpen uit verschillende landen geveild worden. Er zijn zeven voorwerpen (auto, spel, baseball-kaartjes, etc.) en van ieder voorwerp is er een voorwerp uit één van de zeven verschillende landen beschikbaar (dus een Amerikaanse auto, een Amerikaans stripboek, een Amerikaans spel, maar ook een Japanse auto, een Duitse auto, etc.). Tijdens iedere veilingronde worden er zeven voorwerpen geveild: drie enkele en twee setjes van twee voorwerpen. Spelers moeten proberen in de veiling voorwerpen te kopen die samen een verzameling vormen. Er zijn twee soorten verzamelingen mogelijk: dezelfde voorwerpen uit verschillende landen (een verzameling auto’s) of verschillende voorwerpen uit één land (allemaal Amerikaanse zaken).

De spelers zijn omstebeurt veilingmeester. De veilingmeester legt de te veilen voorwerpen (oftewel de kaarten waar ze op staan) klaar. Bij iedere kaart komt een bakje te staan, waar de spelers hun bod in kunnen doen. Iedereen begint met dezelfde starthoeveelheid geld (houten blokjes in een eigen kleur). Tijdens een veiling telt de veilingmeester terug van tien naar nul en bij de nul legt hij een bord over de bakjes om aan te geven dat de veiling is gesloten. In deze tien tellen mogen de spelers hun blokjes in de bakjes stoppen om aan te geven wat ze willen bieden.

Na het sluiten van de veiling telt de veilingmeester de blokjes. De speler die het meest heeft geboden krijgt de kaart(en). Als meerdere spelers het meest hebben geboden, wint de speler die het dichtst bij de veilingmeester zit. Na elke veiling mogen spelers verzamelingen verkopen. Hoe meer kaarten een verzameling omvat, hoe hoger de opbrengst. De verkochte kaarten gaan vervolgens uit het spel. Op deze manier kan je tijdens het spel aan extra geld komen voor latere veilingen.

Na de zevende veiling, verkoopt iedereen al zijn resterende verzamelingen. Wie het meeste geld heeft, heeft gewonnen.

… en de waardering

Scott Nicholson is in zijn opzet om een levendig spel te ontwerpen waarin mensen absurde bedragen gaan bieden in een veiling zeker geslaagd. Ik heb Going, Goning, Gone! op kantoor gespeeld met zes spelers en het was een dolle boel. Iedereen werd door het spel meegesleept en er werd heel wat afgelachen. En inderdaad soms bied je de meest idiote bedragen omdat je niet als enige speler niets gewonnen wilt hebben. Dit is niet rationeel, maar heel herkenbaar voor wie wel eens naar een veiling is geweest. Ik vind Going, Going, Gone! dan ook een heel geslaagd experiment van de spellen-professor. Aanrader!