Automobile

Het spel …

Automobile plaatst de spelers in de bloeitijd van de Amerikaanse auto-industrie, van rond de eeuwwisseling tot de jaren 50 van de vorige eeuw. Ze kruipen daarbij in de huid van legendarische figuren als Ford, Sloan en Chrysler met maar een doel: de meeste winst maken met het maken en verkopen van auto’s.

Het spel verloopt in vier rondes, waarin je achtereenvolgens een rol kiest, acties uitvoert en je auto’s verkoopt. De rollen leveren bepaalde voordelen op en bepalen de zo belangrijke spelersvolgorde. In de actiefase bouw je fabrieken en laat je ze produceren. Daarnaast kun je investeren in onderzoek, oude fabrieken sluiten en dealers inzetten. Als je een fabriek bouwt kun je bestaande fabrieken uitbouwen of wat onderzoek doen en een nieuw model geen produceren.

Ten slotte volgt de verkoopfase. Blind getrokken fiches, waarvan iedereen er maar een of twee kent, bepalen de totale vraag naar de verschillende autotypes. Hebben de spelers in totaal teveel geproduceerd, dan blijven sommige auto’s onverkocht, wat uiteraard kosten met zich meebrengt. Hoe ouder de modellen zijn je hebt geproduceerd, des te groter de kans dat je er mee blijft zitten. Je kunt je auto’s wel aantrekkelijker maken met reclame of kortingen, maar dat is natuurlijk niet gratis.

Het spel eindigt na vier rondes, waarna iedereen nog geld krijgt voor bestaande fabrieken en eventuele leningen moeten worden afgelost. De speler met het meeste geld wint.

… en de waardering

Automobile is een pittig economisch zoals alleen Martin Wallace ze kan maken. Dat betekent een lange speelduur, veel rekenwerk en een overdaad aan chroom. Dat laatste past weer goed bij het thema, waar Wallace deze keer wel heel erg zijn best op heeft gedaan. Zoveel, dat hij gaandeweg vergeten is om er ook nog een echt spel van te maken.

Alles in Automobile staat in dienst van het thema van auto’s produceren en verkopen. Daarvoor betalen de spelers een forse prijs, namelijk een ernstige beperking van de keuzevrijheid. Van de drie acties die je iedere ronde doet staan er twee vast: fabrieken bouwen en produceren. Doe je dat niet, dan loop je veel inkomsten mis. Geen optie dus. Met de derde actie kun je nog wat rommelen in de marge, maar het komt geregeld voor dat je daar weinig zinnigs mee kunt doen.

Automobile voelt daarom voor mij meer als een -best interessante- casus uit een managementboek dan als een spel. In een spel, zeker van deze lengte en complexiteit, verwacht ik veel moeilijke keuzes te moeten maken. Automobile biedt je eigenlijk maar vier keuzes, namelijk welke rol je in de vier rondes kiest. De rest is vooral rekenwerk, heel veel rekenwerk over de optimale productie van je verschillende modellen. Luchtige spelletjes als Can’t Stop en Lost Cities bieden in een kwartier meer keuzes dan Automobile in dik twee uur.

Die beperkte keuzevrijheid is de doodsteek voor de wederspeelbaarheid. De potjes die ik speelde verliepen vrijwel identiek, met als enige verschil dat de rekensommen wat anders uitpakten. Gezien de populariteit van Automobile zijn er genoeg mensen die veel plezier beleven aan dit soort rekensommen. Maar als je zoals ik liever wat meer keuzevrijheid, spanning en creativiteit ziet in een spel, kun je Automobile beter links laten liggen.